UV-verouderingsproeven zijn tests die gericht zijn op het simuleren van de langdurige blootstelling aan zonlicht voor de opslag van producten onder normale omstandigheden. In deze tests wordt in plaats van normaal zonlicht ultraviolet (ultraviolet) gebruikt dat door speciale apparaten wordt geleverd. Daarom worden de langetermijneffecten van de zonnestralen in een kortere tijd bereikt.

Het doel van UV-verouderingsproeven is om mogelijke visuele en fysieke veranderingen in het laboratorium te creëren. Ultraviolette stralen worden zonnestralen genoemd met verschillende golflengten die niet met het blote oog kunnen worden gezien.

In geavanceerde laboratoria worden UV-verouderingskamers die deze omgeving simuleren, gebruikt om de schadelijke effecten van verschillende materialen tegen verbleken, kraken, afbladderen, oxidatie en dergelijke tegen zonlicht, vocht en temperatuur te meten. Dankzij deze ruimtes wordt de tijd die nodig is voor testen in de echte omgeving verkort.

Tijdens deze tests worden temperatuur, vochtigheid en UV-intensiteit gecontroleerd om de natuurlijke omgeving te simuleren. Op deze manier kunnen veel materialen zoals verven, coatings, kunststoffen, houtproducten, kleefstoffen en dergelijke aan een UV-verouderingsproef worden onderworpen.

In de UV-verouderingstests die in laboratoria worden uitgevoerd, worden de volgende normen in aanmerking genomen:

• TS EN ISO 4892 Plastics - Methoden voor blootstelling aan laboratoriumlichtbronnen

• TS EN 1297 Flexibele banen - Voor waterdichting - Bitumen, kunststof en rubber banen voor dakwaterafdichting - Kunstmatige verouderingsmethoden met langdurige blootstelling aan een combinatie van UV-straling, hoge temperatuur en water

• TS EN ISO 11985 Optiek - Oog - Contactlenzen - Veroudering door blootstelling aan UV-straling en zichtbare straling (in-vitro-methode)

• TS EN 1903 Kleefstoffen - Beproevingsmethoden voor kleefstoffen voor kunststoffen of rubber, vloer- of wandbekledingen - Bepaling van dimensionale veranderingen na versnelde veroudering