اگر کسب و کار در بخش های مختلف مطمئن نیستند که مواد خطرناک آنها، آنها باید برای زباله های خطرناک مورد آزمایش قرار بگیرند. ضایعات ممکن است ناشی از برچسب نادرست، ذخیره نادرست یا سایر عوامل باشد. با این حال، کسب و کار ها همیشه از آنچه که با آنها برخورد می کنند آگاه نیستند. بسیاری از آزمایشات زباله خطرناک توسط آزمایشگاه های پیشرفته انجام می شود.

به عنوان مثال، روش فیلتراسیون مشخصه سمیت (TCLP) یکی از آنهاست. این روش تجزیه شیمیایی برای تعیین اینکه آیا هر زباله ویژگی خطرناک است استفاده می شود. این روش یک روش استخراج نمونه خاک است. این یکی از رایج ترین تست های زباله خطرناک است.

آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) علمی توضیح داده است که از روش TCLP برای تعیین تحرک های آلی و غیر آلی موجود در ضایعات مایع، جامد و چند فاز استفاده می شود. در این روش آزمون، زباله های آزمایش شده خطرناک در نظر گرفته می شوند اگر آنها برای یک یا چند ترکیب مشخص شناسایی نشده باشند.

یکی دیگر از آزمون های زباله خطرناک، تست اشتعال (نقطه اشتعال) است. نقطه اشتعال زباله پایین ترین درجه حرارت است که در آن بخارات آن بر علیه منبع احتراق سوخته است. این آزمایش معمولا برای جدا کردن زباله های مایع قابل اشتعال استفاده می شود.

آزمایش دیگر زباله های خطرناک، آزمایش پلی فنل های بفنیل (PCBs) است. این مواد شیمیایی، اتمهای کربن، هیدروژن و کلر هستند و مواد شیمیایی آلی ساخته شده اند. تا زمانی که در 1979 ممنوع شد، PCB ها در رنگ های روغن، چسب و نوار، مواد عایق حرارتی، عایق کابل و پوشش کف استفاده شده اند.

مواد خورنده مانند اسید سولفوریک از باتری های خودرو یکی از رایج ترین مواد خطرناک هستند. آژانس حفاظت محیط زیست (EPA) یک آزمایش pH را برای شناسایی زباله های خطرناک از خوردگی های مایع و آبی پیشنهاد می کند. برای مایعات ناشناس، آزمایشات pH کاملا ضروری است.

حقیقت ساده درباره آزمایش زباله های خطرناک این است که آنها کاملا ضروری هستند. اگر مواد کاذب در کارخانه وجود داشته باشد، تست اجباری است. بسیاری از مقررات قانونی از جمله ذخیره سازی، حمل و نقل، حمل و نقل و دفع زباله های خطرناک اعمال شده است.