منابع غیر قابل تجدید منابع هستند که به واسطه ی روش طبیعی با نرخی برابر با مصرف آنها به آسانی قابل انجام نیست. بسیاری از سوخت های فسیلی مانند نفت، گاز طبیعی و زغال سنگ، منابع غیر قابل تجدید هستند. از آنجا که استفاده از این منابع پایدار نیست و برای مدت کوتاهی خسته می شود. شکل گیری این منابع میلیون ها سال طول کشید اما در قرن گذشته، زمانی که وسایل نقلیه موتوری شروع به استفاده از آن کردند، به حالت انقراض رسیده است.

سوخت های غیر قابل تجدید منابع منبع اصلی انرژی تولید شده در سراسر جهان به دلیل مقرون به صرفه بودن و محتوای انرژی بالا است. به طور کلی، منابع غیر قابل تجدید، مواد کربن آلی هستند. این مواد به علت حرارت و فشرده شدن در عمق خاک برای میلیون ها سال به نفت خام و گاز طبیعی تبدیل شده است. سپس نفت خام و گاز طبیعی به شکل سوخت های روزانه مانند بنزین، سوخت دیزل، روغن گرما و پروپان تبدیل شد.

با این حال، در سال های اخیر، درک شده است که محیط زیست با سوختن سوخت های فسیلی و کمک به گرم شدن کره زمین و تغییرات آب و هوایی آسیب دیده است. بنابراین، موسسات خصوصی و دولتی شروع به توسعه منابع انرژی جایگزین که بر اساس این منابع نیستند.

به منظور جلوگیری از تغییرات آب و هوایی، کشور وعده داده است که به طور قابل توجهی کاهش انتشار دی اکسید کربن و آلودگی. در این راستا 1997 اولین توافقنامه بین المللی، پروتکل کیوتو را به تصویب رساند.

علاوه بر اثرات منفی زیست محیطی، سوختهای فسیلی نیز منابع غیر قابل تجدید را آسیب می رسانند. به عنوان منابع غیرقابل تجدید نابودی، هزینه دریافت آنها افزایش می یابد. برای انتقال صاف به انرژی پایدار، کار باید در اسرع وقت آغاز شود. جایگزینی برای استفاده از منابع غیر قابل تجدید، انرژی خورشیدی، باد و زیست توده است.

امروزه آزمایش های نفت و گاز توسط آزمایشگاه های پیشرفته برای تعیین اثرات مضر بر محیط زیست و اقدامات پیشگیرانه انجام می شود. این تست ها مطابق با روش ها و استانداردهای منتشر شده توسط سازمان های محلی و خارجی است.