کابل های بدون هالوژن در مناطق حساس مانند ساختمان های عمومی، موسسات یا وسایل نقلیه راه آهن و در مناطقی که الزامات ایمنی کلی برای کابل ها بسیار زیاد است، اعمال می شود. این کابل ها از نظر هالوژن و همچنین بازدارنده شعله، آتش سوزی و گسترش شعله جلوگیری می شود.

کابل های بدون هالوژن به طور گسترده ای در ماشین آلات، خطوط مونتاژ، خطوط تولید، سیستم های حمل و نقل، فن آوری های راه آهن و پانل های کنترل مانند این استفاده می شود.

هالوژن غیر فلزی است که مستعد ابتلا به واکنش هستند. الکترونگاتیوی این عناصر بالا است. در طبیعت، آنها معمولا به شکل مواد معدنی هستند. به طور کلی، برخی از عناصر شناخته شده به عنوان خطرناک و سمی هالوژن نامیده می شود. این عناصر کلر، فلوئور، بروم و ید هستند.

هنگامی که یک کابل هالوژنی سوزانده می شود، هیدروکلراید آزاد می شود و با گازهای موجود در هوا ترکیب می شود تا اسید هیدروکلریک ایجاد شود. این اسید به سلامت و محیط زیست آسیب می رساند. از این رو، استفاده از کابل های بدون هالوژن در سال های اخیر در افزایش امنیت مؤثر بوده است.

کابل های بدون هالوژن در طول آتش، به عنوان کابل های عقب انداز شعله شناخته می شوند. در عین حال، هنگام سوزاندن، آنها گازهای متراکم را انتشار نمی دهند و گازهای سمی را منتشر می کنند. به این ترتیب، آنها در افزایش ایمنی زندگی در ساختمان ها بسیار موثر هستند.

کابل های بدون هالوژن بیشتر در بیمارستان ها، مدارس، هتل ها، مراکز خرید، سینما و تئاتر، تونل های مترو و جاده ای، هواپیما، ساختمان های ترمینال فرودگاه، راه آهن و مسکن عمومی استفاده می شود.

آزمایش های زیادی در مطابقت با استانداردهای بین المللی برای کنترل کارکرد کابل ها به شیوه ای غیر خطرناک انجام می شود. این آزمایش ها پس از تولید کابل های مقاوم در برابر آتش و رفتار کابل ها در طی یک آتش سوزی مورد بررسی قرار می گیرد.

در زیر چند معیار است که بر اساس آزمایش های هالوژن آزاد توسط مقامات صلاحیت می باشد:

• TS EN 60332-1 آزمایش فیبر الکتریکی و فیبر نوری در معرض خطر آتش سوزی

• TS EN 61034 اندازه گیری تراکم دود سیگنال های سوز در شرایط مشخص شده

• TS EN 60754-1 Cables - تست برای گازهای آزاد شده در هنگام احتراق کابل های الکتریکی - قسمت 1: تعيين مقدار گاز اسيد هالوژن