سازگاری الکترومغناطیسی (EMC) یک منطقه مهندسی برق برای تولید، پخش و مصرف انرژی الكترومغناطیس نامطلوب است كه می تواند اثرات نامطلوب مانند تداخل الکترومغناطیس (EMI)، تداخل الکترومغناطیسی و آسیب فیزیکی به تجهیزات را ایجاد كند.

سازگاری الکترومغناطیسی به این معنی است که یک وسیله الکتریکی یا الکترونیکی با محیط الکترومغناطیسی سازگار است، یعنی باعث ایجاد هیچ دخالتی نمی شود و انرژی ایجاد نمی کند که موجب ایجاد تداخل الکترومغناطیسی در سایر دستگاه های اطراف آن می شود.

اگر سطح انرژی الکترومغناطیسی در محیط بیش از سطح ایمنی الکترومغناطیسی است که در آن یک دستگاه الکتریکی یا الکترونیکی طراحی و آزمایش شده است، این دستگاه ممکن است برای تداخل الکترومغناطیسی آسیب پذیر باشد. مشکلات تداخل الکترومغناطیسی نه تنها یک مسئله فنی است، بلکه یک مسئله بسیار پیچیده برای سلامت انسان است.

در کشورهای اتحادیه اروپا، دستورالعمل سازگاری الکترومغناطیسی 2014 / 30 / EU صادر شده است تا سازگاری الکترومغناطیسی تجهیزات الکتریکی و الکترونیکی را تنظیم کنند. در کشور ما، مقررات سازگاری الکترومغناطیسی (2014 / 30 / EU) توسط وزارت صنایع و تکنولوژی صادر شده است.

برای تولید کنندگان، تنها راه تعیین اینکه آیا محصولات الکترومغناطیسی سازگار است، انجام آزمون های سازگاری الکترومغناطیس با استفاده از روش های علمی است. پس از تغییرات تولید، این تست ها باید تکرار شوند تا این انطباق را حفظ کنند.

استانداردهای چندانی وجود دارد که آزمونهای EMC توسط مقامات صلاحیت انجام می شود:

• TS EN 60335 مقررات ایمنی - برای لوازم خانگی خانگی و مشابه

• EN 61000-1-2 سازگاری الکترومغناطیسی (EMC) - قسمت 1-2: عمومی - روش برای حصول اطمینان از ایمنی کارکردی سیستم های الکتریکی و الکترونیکی، از جمله تجهیزات مرتبط با حوادث الکترومغناطیسی

• TS EN 61000-6-2 ... بخش 6-2: استانداردهای عمومی - ایمنی برای محیط های صنعتی

• TS EN 61000-6-4 ... بخش 6-4: استانداردهای عمومی - استاندارد انتشار برای محیط های صنعتی