شیوه ای که در آن پارچه ها سوزانده می شود، بستگی به عوامل بسیاری دارد. محتوای فیبر، وزن، طراحی و اینکه آیا پارچه برای جلوگیری از آتش سوزی درمان می شود یا خیر، نقش مهمی در اشتعال پذیری یک پارچه ایفا می کند. درک اشتعال پذیری پارچه ها، کمک به کاهش آسیب و آسیب احتمالی در صورت آتش سوزی است.

هر یک از محصولات نساجی دارای روش آزمون آتش خودی هستند. در بیشتر موارد، رعایت استانداردهای اشتعال پذیری اجباری است و این تعهد در مقررات قانونی قرار دارد. برای برخی از برنامه های کاربردی، به ترتیب از طرف سازنده یا کاربر برای انجام آزمایش های اشتعال پذیری باقی می ماند. در ضمن، اکثر استانداردها هر پنج سال یکبار به روز می شوند.

اساس استانداردها، اشتعال پذیری پارچه های پوشاک است که توسط کمیسیون ایمنی مصرف کننده (16 CFR Section 1610) توسعه یافته است. اولین طراحی این استاندارد به 1950 گسترش می یابد. این استاندارد یک روش آزمون برای تعیین طبقه بندی مناسب را توصیف می کند.

محصولات تحت پوشش استاندارد پارچه هایی هستند که برای استفاده در لباس استفاده می شوند. این استاندارد در مورد تمام لباس ها برای بزرگسالان و کودکان و پارچه هایی است که برای پوشیدن روز یا شب استفاده می شود.

امروزه تعداد زیادی از آزمایش های اشتعال پذیری در آزمایشگاه های پیشرفته انجام می شود و روش ها و استانداردهای منتشر شده توسط سازمان های داخلی و خارجی دنبال می شود.

تست های اصلی انجام شده در این چارچوب عبارتند از: تست سوزاندن پارچه های لباس و پوشاک، تست رفتار سوختگی لباس شب، تست اموال سوزاندن پارچه های پوشاک، آزمون رفتار سوزاندن لباس کودکان، آزمایش لباس پوششی طبقه بندی شده شعله ور، آزمایش لباس پوششی مواد با خصوصیات گسترش شعله محدود اندازه گیری خواص گسترش شعله در محصولات نساجی در موقعیت عمودی، تعیین ویژگی اشتعال از محصولات نساجی عمودی، تست اشتعال پذیری مبلمان وبهلسترد، تست سوختگی سازه های تشک و تخت، تعیین رفتار احتراق وسایل نقلیه موتوری، آزمایش ایمنی اسباب بازی، منابع احتراق اولیه و ثانویه تست تخت با اشتعال پذیری، تست اشتعال پذیری سطح فرش و قالی و آزمون اشتعال پذیری مواد تخت.