به طور کلی، عناصر چفت و بست مکانیکی عملکرد برقراری ارتباط کنترل شده در خط انتقال قدرت بین عنصر چرخش و عنصر چرخشی در یک دستگاه را فراهم می کنند. عناصر اتصال معمولا به عنوان کوپلینگ نامیده می شوند. وظایف اصلی کوپلینگ عبارتند از: اتصال و جدا کردن شفت، انتقال نیروها و لحظات، حذف ناهمواری بین محورهای شفت و تکان دادن و ارتعاشات.

هنگام انجام این وظایف، اتصال توسط پیوند مکانیکی انجام می شود. بنابراین، برای اطمینان یا قطع دو شفت، گیره مکانیکی باید بدون هیچ حرکتی از شفت نصب و برداشته شود.

مهمترین عامل برای کوپلینگ، ناهمگونی محورهای شفت در هنگام مونتاژ یا عملیات است. این ناهنجاری ها شامل انحراف محور های شفت به علت خطاهای نصب شده یا انقباض حرارتی می باشند و از شعاعی، محوری، زاویه ای و پیچشی برخوردارند. علاوه بر این، یک عنصر مهم دیگر برای کوپلینگ این است که محور دو شفت به یکدیگر متصل شوند در جهت یکسان هستند.

به طور کلی، شفت های بین موتور و پروانه در کشتی ها استفاده می شود، شفت های مورد استفاده در سیستم های جابجایی جرثقیل های پل و شفت های طولانی که در برخی از ماشین آلات نساجی استفاده می شود دارای کوپلینگ مکانیکی هستند.

مثال دیگری از اتصال دهنده های مکانیکی اتصالات هستند. در گیره ها، تماس می تواند هر دو مکانیکی باشد و ممکن است به یک رویداد فیزیکی، یعنی اصطکاک بستگی داشته باشد. کلیه ها به طور عمده به پنج گروه تقسیم می شوند: کلاچ های مکانیکی، کلاچ پنومومکتانیک، کلاچ الکترومکانیکی، کلاچ الکترومغناطیسی و کلاچ های اتوماتیک.

اصل کار کوپلینگ براساس اتصال یک طرف به شفت چرخش ثابت و طرف دیگر به شفت چرخشی است. هیچ سطح لغزش بین سطوح تماس وجود ندارد و هر دو شفت با همان سرعت چرخش می یابند.

آزمایش های اتصال مکانیکی انجام شده در آزمایشگاه های پیشرفته مطابق با روش ها و استانداردهای منتشر شده توسط سازمان های داخلی و خارجی است.