درک ساختار شیمیایی یک استخر سالم و سالم از بسیاری جهات مهم است. حتی تحت استفاده عادی، بسیاری از مواد ناخواسته می توانند به استخر بپیوندند و به طور بالقوه باعث آلودگی آب شوند. این مواد ممکن است سبب ناسالم بودن و غیر قابل جذب آب شوند و یا ممکن است در اثر استفاده از مواد شیمیایی که به منظور استفاده از آب استخر برای اهداف ایمنی و بهداشت اضافه می شوند، دخالت کنند.

دو مورد مهم برای استخرهای سالم و قابل اطمینان این است که آنها استرلیزه و متعادل هستند. کلر موثرترین راه برای استریل کردن یک استخر شنا و نگه داشتن شنا مردم در امنیت است. باکتری ها از باران، حیوانات یا پوست انسان می توانند آب استخر را آلوده و آلوده کنند. همه این عوامل مهم برای استفاده از کلر یا یک ضد عفونتی مشابه است.

استخر استخر باید در سطوح مناسب برای پنج جزء اصلی آب استخر عمومی باشد: کل قلیایی، pH، سختی کلسیم، تثبیت کننده و جامدات جامد محلول. این اجزاء با هم کار می کنند تا کارهای ضد عفونی کننده را به طور موثر تر انجام دهند. تعادل آب دائما تغییر می کند و در نتیجه تجزیه آب به آب باید در فواصل منظم انجام شود.

کل قلیایی نشان می دهد که چقدر قلیایی است در آب استخر. با این حال، pH و کل قلیایی آب بر یکدیگر تاثیر می گذارند. آب پایین قلیایی باعث می شود pH پایین و آب قلیایی بالا باعث pH بالا شود.

نگه داشتن pH از استخر در محدوده مناسب برای هر دو آسانسور و تجهیزات شنا در شرایط خوب است. مقدار pH نشان دهنده اسیدیته و قلیایی آب استخر است. در pH پایین، کلر به سرعت پراکنده می شود، در حالیکه pH بالا مقدار کلر را غیر فعال می کند.

اگر مقدار کلسیم در آب استخر خیلی پایین باشد، سطح استخر شروع به گچ می کند، و اگر این مقدار زیاد باشد، آب ممکن است ابری باشد. محدوده طبیعی برای سختی کلسیم از 200 به 400 ppm است.

به طور کلی، تمام آبهای حاوی مواد معدنی حل شده است. هنگامی که آب استخر تبخیر می شود، مواد معدنی متمرکز می شوند. این مواد معدنی برای مواد شیمیایی مخلوط شده در آب دریاچه برای انجام کار خود دشوار است.