مصالحها مواد هستند که با مواد پیوندی با ابعاد ثابت برای تولید بتن مخلوط می شوند. مواد باندینگ به طور کلی سیمان است. این ترکیب به عنوان یک ماده پرکننده یا کامپوزیت عمل می کند در حالیکه قدرت، سختی و دوام به بتن را به همراه می آورد.

ویژگی اصلی این سازه ها این است که آنها شیمیایی بی اثر نیستند، یعنی آنها با سیمان یا نوع دیگری از مواد یا افزودنی واکنش نشان نمی دهند. علاوه بر این، ترکیب باید قدرت کافی برای مقاومت در برابر خراش و سایش در حالت سخت داشته باشد. این نیز باید دارای چابکی کافی برای رسیدگی به بارهای ارتعاشی و ضربه باشد.

این باید به اندازه کافی قوی باشد تا فشار و بارهای معمولی کششی را در مخلوط معمولی تحمل کند. این باید از آلودگی های غیر آلی یا آلی موجود در طبیعت آزاد باشد که بر کیفیت آن تاثیر می گذارد. یک ویژگی از ترکیبات این است که می توان آن را به راحتی به مخلوط پلاستیکی در هنگام مخلوط با سیمان و آب استفاده می شود.

با توجه به اندازه دانه ها، وزن و وزن آنها، سازه ها به روش های مختلف طبقه بندی می شوند. با این حال، شایع ترین طبقه بندی بر اساس اندازه دانه: دانه های خوب و درشت است. در دانه های خوب، اندازه دانه بین 0.15 و 4.75 میلی متر است.

شن و ماسه بیشترین مقدار قابل دسترس در دسترس جهان است. در دانه های درشت، اندازه دانه بین 4.75 و 7.5 میلی متر است. سنگ های آذرین از دره رودخانه بهترین ترکیبات درشت هستند. به طور کلی، انواع دانه های مناسب به اندازه ذرات مورد نظر برای تولید دانه های خرد شده خرد می شوند.

انبساط بر اساس مبدأ آنها به عنوان طبیعی، زباله و پردازش طبقه بندی می شوند. سازه های طبیعی دانه های ریز و درشت (مانند ماسه و شن) که تقریبا برای استفاده در محیط طبیعی آماده می شوند. مواد معدنی زباله از برخی از فرآیندهای صنعتی استفاده می شود و برای استفاده به عنوان سنگ معدن (مانند سرباره زغال سنگ) مناسب است. سنگ آهک پردازش شده به طور خاص برای تولید بتن با کیفیت بالا تولید می شود.

در نهایت، با توجه به تراکم و وزن آنها، سازه ها به سه روش طبقه بندی می شوند: سازه های استاندارد یا معمولی، آلیاژهای چگالی بالا و دانه های سبک.